Ik schreef in mei al een artikel over de keuringsafspraak bij Sanquin. Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zover: samen met Esmee ging ik voor het eerst bloed doneren. In dit artikel ga ik jullie vertellen hoe bloed doneren in zijn werk gaat en hoe ik de eerste keer heb ervaren!
Eens in de zoveel tijd krijg je een oproepkaart binnen, mits je goedgekeurd bent. Ik had al een paar oproepkaarten ontvangen, maar het kwam telkens nét niet goed uit. Dit keer wel dus. Althans, dat dacht ik. Maar daar vertel ik straks meer over. Als je bloed gaat doneren, neem je je oproepkaart mee en een ID of rijbewijs. Je meldt je bij de balie en mag vervolgens weer een formulier invullen over je gezondheid. Ik plaatste deze foto in mijn story met een poll. Het verbaast mij wel hoeveel mensen eigenlijk niet doneren! Als je het formulier hebt ingevuld, leg je hem in het rode bakje. Al snel pikte een arts de mijne op en kreeg ik wederom een keuring.
Je ijzer wordt weer gemeten. Bij de keuringsafspraak was mijn ijzer 8,5, dit keer 7,7. En het minimum om te mogen doneren is 7,8. Wat blijkt: als je menstrueert valt je ijzer ook lager uit. Duh. En wie was er dus (net niet meer) ongesteld? Moi! Ik had er totaal niet aan gedacht. De arts zei dat het in principe wel zou kunnen, omdat het maar 0,1 minder is. Ik mocht dus gewoon doneren, maar werd er wel een beetje zenuwachtig van. Ik ben het gewoon gaan doen. Esmee en ik hadden de luxe dat we naast elkaar konden zitten, dus dat scheelde al. Het vrouwtje die ons hielp, merkte aan mij dat ik een beetje gespannen was. Ze heeft de hele tijd met ons staan praten, wat echt goed hielp. Waarschuwing: mocht je er niet tegen kunnen, hieronder zie je een foto van Esmee met een naald in haar arm. Ik kon zelf geen foto maken, omdat ik mijn telefoon in mijn tas had gelaten. Zo hebben we 10 minuten lang gezeten.
En toen… deze beeldige foto is ook door Esmee gemaakt. Wat een zorgzame vriendin is het ook, hè? Echt in de laatste minuut begon ik mij niet lekker te voelen. Precies waar ik al bang voor was. Gelukkig was ik al klaar. Mijn stoel werd meteen naar achter gegooid, doekje op mijn voorhoofd en kreeg wat water. Ik moest wel langer blijven zitten daardoor. Normaal gesproken moet je een kwartier blijven zitten om wat te eten en te drinken, maar bij mij duurde het zelfs nog langer. Er moest weer een arts komen om mijn bloeddruk op te meten. Die was weer prima, dus nog even blijven zitten en toen mocht ik eindelijk naar de tafel om wat te eten en te drinken. Mijn vriend kwam mij gelukkig ophalen met de auto, dus ik kwam gewoon heelhuids weer thuis.
En de oorlogswonden die ik eraan over heb gehouden, haha! Hoe ik het vond gaan? Wel oké, ondanks het nokkie gaan dan. De naald voelde ik in eerste instantie niet zitten, maar aan het eind werd hij wel oncomfortabel. En ook heel veel liefde voor de medewerkers daar. Ze zijn allemaal zo aardig en behulpzaam! Je merkt echt dat ze je daar waarderen als je komt doneren. Nu heb ik wel nog een beetje last van mijn rechterarm. De dag na het doneren voelde ik mij slapjes en ook een beetje ziek. Uiteindelijk is het voor een goed doel en daar gaat het om!
Dat was dan mijn eerste keer bloed doneren. Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te vertellen. Als vrouw zijnde mag je 3 keer per jaar bloed doneren. Voorlopig wacht ik er nog even mee. De volgende keer zorg ik wél voor de juiste timing, zodat ik niet weer misselijk en duizelig word.
Ben jij bloeddonor? Zo ja: hoe was jouw eerste keer doneren?
Liefs,
Chelsey
Wel heel stoer dat je dit hebt gedaan! Ik ben er ook over aan het nadenken!
Ik ben ook bloed donor, het is eigenlijk een kleine moeite om te doen vind ik! Balen dat je niet lekker werd maar dat kan inderdaad te maken hebben met dat je ongesteld was. Wel super dat je dit doet!
Goed dat je bloeddonor bent! Ik ben het zelf ook alweer een paar jaartjes, maar nu plasmadonor. De eerste keer toen ik bloed ging geven werd ik ook niet lekker, maar met plasma is het veel beter te doen. Je verliest alleen het vocht en niet je bloedcellen zoals met volbloed. Hopelijk gaat het de volgende keer beter 🙂
Wat dapper van je! Ik word bij gewoon bloed prikken altijd al duizelig haha, terwijl dat helemaal niet zo veel is :p
Lekker bezig! Ik kan zelf niet doneren omdat ik medicijnen gebruik die in je bloed blijven chillen, maar als het kon zou ik het zeker doen!
Ik ben ooit bloeddonor geweest, maar de laatste keer dat ik ging werd het zwart voor mijn ogen en ben ik flauwgevallen, daarna ben ik er maar mee gestopt. Ik ben wel geregistreerd als orgaan- en stamceldonor.
Ik ben vijftien jaar lang bloeddonor geweest. Vanwege een bepaalde reden mag ik het helaas niet meer geven. Het gaf me altijd een fijn gevoel wanneer ik weer een half litertje achterliet. De wachttijden vond ik er helaas iedere keer extreem lang. Ik ging dan ook niet zomaar even bloed geven. Het kostte me soms drie uur. Wat mij betreft mag Sanquin daar wel verandering in aanbrengen. Want, in mijn ogen kan de organisatie een tikkeltje efficiënter.
Wat ontzettend vervelend dat je onwel bent geworden na afloop. Gelukkig ben je goed opgevangen! Mag ik je een tip geven? Drink een volgende keer, voorafgaand aan het doneren, één tot twee bekertjes water (dus, echt net voor het bloed geven). En, ben je rechts- of linkshandig? Laat je dan in de andere arm prikken. Mocht je er last van hebben, is het niet je meest dominante hand/arm. Liefs!